Boeken van Paolo Cognetti

Antonia Pozzi werd geboren in Milaan in 1912, als dochter van een advocaat en een gravin. Hoewel ze in een beschermde omgeving werd grootgebracht, kreeg ze toch de kans om ervaringen op te doen die voor andere vrouwen uitgesloten waren: studeren aan de universiteit, reizen door Europa en bergen beklimmen.

Ze verkende de wereld met een vurig verlangen, en ontdekte zichzelf door middel van fotografie en poëzie. Ze had vele liefdes en depressies, maar altijd bleven de bergen haar toevluchtsoord. Uit wanhoop over het sombere politieke klimaat in Italië en de rest van Europa, pleegde ze in 1938 zelfmoord, op 26-jarige leeftijd.

Paolo Cognetti vertelt in Antonia het verhaal van deze - ook in Italië - vergeten dichteres. Door middel van foto’s, dagboekaantekeningen, brieven en gedichten komt Antonia Pozzi weer tot leven. Cognetti vermengt zijn woorden met de hare, en schetst een helder en delicaat portret van de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw, en van een inspirerende kunstenares.

Fredo en Luigi zijn broers, opgegroeid in Valsesia, een bergdal in Noord-Italië. Ze lijken op elkaar maar zijn toch heel verschillend, net als de boompjes die hun vader voor hen heeft geplant toen ze jong waren. Voor Fredo een spar: sterk, solide en schaduwrijk. Voor Luigi een lariks: een boom die snakt naar de zon en meebuigt met de wind.

De uit Milaan afkomstige Elisabetta, die in haar jeugd de zomers deels in Valsesia doorbracht, laat op haar eenentwintigste Milaan achter zich en verkast definitief naar het dal. Ze begint een relatie met Luigi, inmiddels boswachter, en is in verwachting van hun dochtertje. Fredo heeft het dal verlaten en is naar Canada verhuisd, waar hij houthakker is geworden. Zijn terugkeer naar Italië heeft alles te maken met de dood van hun vader en met diens lege, oude huis, ver weg van alles. En ook met een afrekening, en met een uiterste poging om het verleden onder ogen te komen.

Beneden in het dal is een pure, krachtige vertelling, waarvoor Paolo Cognetti zich heeft laten inspireren door het album Nebraska van Bruce Springsteen en door de verhalen van Raymond Carver en Flannery O’Connor. Herkenbaar is de geserreerde en toch beeldende schrijfstijl, en zoals gebruikelijk bij Cognetti spelen natuur en milieu een prominente rol.

Fausto en Silvia ontmoeten elkaar voor het eerst in het bergdorp Fontana Fredda. Hij is schrijver, zij is een kunstenaar en allebei zijn ze op zoek naar een nieuw bestaan. Samen ervaren ze hoe de winter over het plaatsje en haar bewoners valt. Fausto geniet van de rust, ver weg van het rumoer van de stad en alles wat hij daar heeft achtergelaten, terwijl Silvia’s blik steeds gericht is op de hoogste bergtop, of het beklimmen van weer een nieuwe gletsjer.

Als de lente aanbreekt, moet Fausto noodgedwongen terug naar de stad, maar het verlangen naar de bergen, de vriendschap met de dorpsbewoners en de herinnering aan Silvia zijn te sterk voor hem om hun roep lang te kunnen weerstaan.

De hoofdpersoon van De buitenjongen is een eenzame man van in de dertig. Zijn leven in Milaan is vastgelopen en hij mist de bergen van zijn jeugd, waar hij al tien jaar niet meer is geweest. Daarom besluit hij een hut te huren op tweeduizend meter hoogte en een paar maanden lang te leven op een manier waar hij vroeger stiekem van droomde: zielsalleen, omringd door wat dieren en zijn favoriete boeken.

Het leven in de bergen is eenvoudig, hij hakt hout, legt een tuin aan, maakt vuur. En langzamerhand sterkt hij aan en herontdekt hij wat hij in de loop der jaren was verloren. Wekenlang ziet hij niemand, tot er ineens toch een gestalte opdoemt.

Waar zijn we naar op zoek wanneer we op reis gaan?

Deze vraag staat centraal in Zonder de top te bereiken, dat is geschreven in de traditie van de grote reisliteratuur en vertelt over Dolpa, een afgelegen gebied in de Himalaya. Het is een boek over hoe een man tot inzichten komt op vijfduizend meter hoogte door één voet voor de andere te zetten. Hij reist door een land dat onaangetast is door de moderne tijd, vergezeld door een ezel en Peter Matthiessens reisklassieker De sneeuwluipaard.

Maar Zonder de top te bereiken is meer dan een reisverslag: het is een eerlijke vertelling over iemand die probeert zijn grenzen te vinden, die vele oude zekerheden ziet vervagen en die de pracht ontdekt in kleine zaken, zoals een onverwachte ontmoeting met een Tibetaanse hond. De hoofdpersoon zoekt balans in zijn leven en vindt die in de schoonheid van de natuur.