Boeken van Gill Sims

Het is mama's 39ste verjaardag. Ze staat aan het randje van een toekomst vol mensen die haar vragen of ze mee wil naar yogales voor gevorderden, of brave leesclubjes waar iedereen na één glas pinot grigio al aangeschoten beweert te zijn en dingen zegt als: 'O gekkie toch, neem jij nog een glas?'

Maar mama wil niet stilletjes wegglijden in dat doodse bestaan van vrouwen met praktische kortpittige kapsels die 'voor hun kids leven' en op het schoolplein elkaar de loef afsteken met de buitenschoolse activiteiten en prestaties van hun kroost, en opscheppen over het laatste vakantieoord waar ze zijn geweest.

In plaats daarvan sleept een flinke bel wijn haar erdoorheen en mompelt ze voortdurend: 'Wat een kutleven.' Totdat ze zich dat ene geniale idee van haar herinnert...

Zoon Peter is vastgegroeid aan zijn iPad, dochter Jane heeft maar één droom - rijk worden van een carrière als Instagram-influencer -, en vader is voortdurend op pad voor exotische zakenreisjes. Mama's huwelijk staat onder druk, haar kinderen trekken zich nergens wat van aan en het huis wordt een steeds groter schimmelnest. Alleen Judgy, de trotse en nobele terriër, blijft trouw als altijd.

Mama is bovendien een nieuwe uitdaging aangegaan: werken voor een hippe, nieuwe techstart-up. Haar angst of ze zich, als tweeënveertigjarige, met een beetje waardigheid uit een zitzak zal weten te hijsen is nog niet eens het ergst: op de een of andere manier heeft ze zich ook nog (per ongeluk) voorgesteld als een single feestbeest en agendahedonist. En dus niet als iemand die halsoverkop naar huis moet rennen als de oppas ziek is.

Lukt het mama de schijn op te houden zonder het gezin te laten vallen? Zal ze daadwerkelijk weg kunnen komen met het dragen van een hippe trainingsbroek naar haar werk? En, nog belangrijker, zal ze tijd kunnen vinden om zichzelf te trakteren op een grote gin-tonic? Hoogstwaarf*ckingschijnlijk niet.

Al vijftien jaar lang zeggen mensen tegen me dat het ‘gewoon een fase’ is. ’s Nachts niet doorslapen is ‘gewoon een fase’. Ongelukjes op het potje en alles wat daarbij hoort zijn ‘gewoon een fase’. De driftbuien van de verschrikkelijke twee: ook ‘gewoon een fase’. Slecht eten, bijdehand zijn, de obsessies. De peutertijd waarin ze weigerden een slaapje te doen, de tienertijd waarin ze niet voor één uur ’s middags hun bed uit te krijgen zijn. Allemaal ‘gewoon fases’. Maar wanneer houden die ‘fases’ eens op? Wannéér?

Mama droomt van een pittoresk landelijk huisje met een rozenperk en kakelende kippen in de tuin. Maar het leven loopt zoals altijd anders. De kippen blijken vals en zwijgen, en de rozen hebben verraderlijke doornen. En dan zijn haar lieftallige kleuters ook nog eens getransformeerd tot onuitstaanbare tieners. In plaats van te fantaseren over wie er zou winnen in een gevecht - een dragon badger of een ninja horse? - brengen ze de dag al snapchattend door, slenteren ze door het huis en communiceren ze uitsluitend door middel van zuchten. Behalve natuurlijk wanneer er verwacht wordt dat Ellen in de vroege uurtjes haar taxidiensten aanbiedt, of als ze extravagant poseren voor hun Instagram-stories. En er is nooit, maar dan ook nooit, melk in huis.

Kan mama ook maar één moment voor haarzelf hebben? Kan ze soms wat me-time krijgen, nu ze haar eigen tanden nog heeft? En kan ze eindelijk een manier vinden om er helemaal geen zak om te geven?