Boeken van Nadia Terranova

Ida wordt door haar moeder opgebeld; het dak van het huis staat op instorten, ze wil dat haar dochter terugkomt naar Sicilië om de meubels, kleren en boeken uit te zoeken, een begin te maken met het opruimen en leeghalen. Het enige wat niet weg mag, denkt Ida, is de rode blikken trommel, opgeborgen achter in een la.

Eenmaal thuis - het is snikheet en de zeebries doet het stof opwaaien - krimpt haar wereld in een handomdraai ineen tot de kamers waar zij en haar ouders hun dagen sleten, waar ze als dertienjarige moest zorgen voor haar vader, leraar op een middelbare school, die dagenlang in bed lag en gestopt was met praten, om vervolgens plotseling te verdwijnen.

Alles is er weer: vaders lege stoel aan de eettafel, de felle stiltes tussen moeder en dochter, de poppen op het bed, de zwaluwen en de kerkklok om zes uur. Het lag achter haar, zo voelde het vanuit het verre Rome. Maar het is er allemaal nog: het huis met al zijn geesten, geheimen en verlangens, en het houdt Ida ’s nachts uit haar slaap.

Sicilië, 28 december 1908. De elfarige Nicola ligt te slapen als het onheil zich voltrekt: de meest vernietigende aardbeving die Europa ooit heeft gekend. ‘Papa, mama, mama, papa,’ bidt hij, maar zijn ouders blijven stil. Van het huis is niets meer over en de stad ligt in puin. Tussen de bouwvallen door rent hij naar de haven, waar hij erin slaagt met een veerboot te vluchten.

De rebelse Barbara is de dag voor de aardbeving vanuit haar dorp naar haar grootmoeder in Messina gereisd. Hier speelt het echte leven zich af, denkt ze, weg van haar dominante vader, die een echtgenoot voor haar heeft uitgezocht die ze nooit zal accepteren, weg van de bekrompen provincie, dicht bij het theater en de universiteit. Die nacht slingeren de aardschokken haar uit het raam.