Boeken van James White

Mercer is, aan de vooravond van zijn eerste ruimtevlucht, een beetje nerveus, al gebeuren er dan geen ongelukken meer in de ruimte. Met vliegtuigen ja, en ook op het aardoppervlak vinden nagenoeg dagelijks mensen de dood, maar, dank zij alle kosten en moeite, niet of zelden bij ruimtereizen. Mercer verkeert in de ongelukkige situatie in naam ruimtevaarder te zijn, maar in feite is hij niet meer dan steward voor de passagiers, de laagste levensvorm voor de ruimtevaarders in de controlekamer. Als hij de zaak in de hand wil houden moet hij zorgen dat de passagiers zijn status niet ontdekken. De eerste officier van de Eurydice schijnt zijn problemen te moeten vergroten, want nauwelijks heeft Mercer voet aan boord gezet of hij krijgt te horen: 'Als u een probleem zou hebben, vraag dan niet te snel mij om hulp. Stel het zolang mogelijk uit, want wij zullen niet glimlachend uw taak overnemen.' En Mercer hééft problemen: de veiligheidsoefeningen en overlevingstechnieken, zoals het handboek die voorschrijven. Maar niemand helpt hem... De buitenste duisternis is een tot in details uitgewerkt, volstrekt geloofwaardig verslag van een ruimtevlucht. Zo volledig slaagde James White in zijn opzet dat, wanneer de Eurydice in moeilijkheden komt, spanning, angst en onzekerheid gelijk zijn aan die waarmee een actuele reportage gepaard gaat.

Een eerste ontmoeting met intelligente buitenaardse wezens dreigt zich tot een fataal en huiveringwekkend drama toe te spitsen! In de lente van 1978 dringt een reusachtig buitenaards ruimteschip het zonnestelsel binnen, waarna het in een omloopbaan om de zon terechtkomt op een afstand van vijfenzeventig miljoen kilometer van de aarde. Het schip zendt geen signalen uit en reageert niet op pogingen om ermee in contact te treden. Stil en dreigend volgt het zijn baan, als een gigantische oorlogsbodem die voor de kust van een klein, vergeten eiland kruist. De nieuwsgierigheid van de inboorlingen op dat eiland - de aarde - is onvermijdelijk sterker dan hun angst, en zes mannen in twee minuscule ruimtecapsules - de uitgeholde boomstammen van de twintigste eeuw - worden uitgezonden om die nieuwsgierigheid te bevredigen. Dat is het begin van deze fascinerende science fictionroman. Fascinerend, omdat het een verhaal is over de reacties van zes heel gewone mensen op wat waarschijnlijk de meest ongewone situatie is, die men zich kan voorstellen - het eerste contact met intelligente buitenaardse wezens...

Het hospitaal tussen de sterren houdt zich niet bezig met ruimte-oorlogen of waanzinnige wetenschappen - zijn helden zijn geen ruimtevaarders of technici. Het is de geschiedenis van een reusachtig hospitaal in het Universum, waar iedereen en alles kan worden behandeld. De helden zijn doktoren en verpleegsters - die acht benen hebben... of helemaal geen. En die methaan inademen - of water. Iedere patiënt is een fantastisch probleem en een uitdaging tegelijk - zoals een invalide benaderen die zich 'voedt' met straling. Of zorgen voor een zieke baby, die meer dan een halve ton weegt...

Sector General is het gigantische ziekenhuis dat in de ruimte meedraait en waar patiënten van allerlei aard, van alle werelden, genezing komen zoeken. Maar voor de eerste keer wordt het hospitaal zelf bedreigd. Door wezens die te nadrukkelijk anders zijn om het doel van het immense bouwwerk te begrijpen en tegelijk zo machtig zijn, dat totale vernietiging binnen hun mogelijkheden ligt. Sector General zal een strijd om te overleven onder het oog moeten zien, waarvan de afloop volstrekt onzeker is...

Sector General is een gigantisch ziekenhuis, dat zich ver voorbij de grens van de Melkweg bevindt. Geen ander ziekenhuis, op of buiten de Aarde heeft te kampen met de enorme verscheidenheid aan problemen, die worden door de honderden verschillende vreemde levensvormen, die naar Sector General komen, om zich te laten behandelen. Dokter zijn - menselijk of anders - in dat ziekenhuis, vereist een graad van aanpassingsvermogen die Hippocrates zich nooit voor heeft kunnen stellen.