Boeken van Freida McFadden

Hoever zou jij gaan om je kind te beschermen?

‘Mevrouw Cass, we hoopten dat uw zoon een paar vragen zou kunnen beantwoorden over het meisje dat gisteravond verdween...’

Erika heeft een perfect gezin, totdat er op een avond twee rechercheurs op haar stoep staan. Een middelbare scholiere is vermist. En Erika’s tienerzoon is de laatste die het meisje levend zag.

Erika heeft altijd iets duisters gezien in haar ogenschijnlijk perfecte zoon. Ze wil geloven dat hij onschuldig is, maar als het bewijs zich opstapelt, kan ze de waarheid niet ontkennen - misschien heeft hij wel het ondenkbare gedaan.

Vanachter gesloten deuren ziet zij alles...

'Welkom bij de familie,' zegt Nina Winchester terwijl ik haar elegante, verzorgde hand schud. Ik glimlach beleefd en kijk de marmeren gang rond. Hier werken is mijn laatste kans om opnieuw te beginnen. Maar ik zal snel ontdekken dat de geheimen van de Winchesters veel gevaarlijker zijn dan de mijne...

Elke dag maak ik het prachtige huis van de Winchesters van top tot teen schoon. Ik haal hun dochter op van school. En ik kook een heerlijke maaltijd voor het hele gezin voordat ik alleen ga eten in mijn kleine kamer op de bovenste verdieping.

Ik probeer te negeren hoe Nina er een zooitje van maakt, alleen maar om te zien hoe ik het opruim. Hoe ze vreemde leugens vertelt over haar eigen dochter. En hoe haar man Andrew elke dag meer gebroken lijkt. Maar als ik in Andrews knappe bruine ogen kijk, zo vol pijn, is het moeilijk voor te stellen hoe het zou zijn om Nina's leven te leiden. De inloopkast, de luxe auto, de perfecte echtgenoot.

Ik pas een van Nina's smetteloze witte jurken maar één keer. Gewoon om te zien hoe het is. Maar ze komt er al snel achter... en tegen de tijd dat ik besef dat mijn slaapkamerdeur op zolder alleen van buitenaf op slot kan, is het veel te laat.

Maar ik stel mezelf gerust: de Winchesters weten niet wie ik werkelijk ben. Ze weten niet waartoe ik in staat ben...

Soms is wat je ziet niet wat je denkt te zien...

‘Kom niet in de logeerkamer.’ Er valt een schaduw op het gezicht van Douglas Garrick als hij met zijn vingertoppen de deur aanraakt. ‘Mijn vrouw... Ze is erg ziek.’ Terwijl hij me hun ongelooflijke penthouse laat zien, heb ik een vreselijk gevoel over de vrouw achter gesloten deuren. Maar ik kan niet het risico lopen deze baan te verliezen - niet als ik mijn donkerste geheim veilig wil houden...

Het is moeilijk een werkgever te vinden die niet te veel vragen stelt over mijn verleden. Dus ik ben dankbaar dat de Garricks me op wonderbaarlijke wijze een baan hebben gegeven. Het is bijna perfect. Bíjna, want ik heb mevrouw Garrick nog steeds niet ontmoet. Ik weet zeker dat ik haar hoor huilen vanuit de logeerkamer. Als ik de was aan het doen ben, zie ik bloedvlekken rond de hals van haar witte nachthemden. En op een dag kan ik niet anders dan op de deur kloppen. Als die zachtjes openzwaait, verandert wat ik daarbinnen zie alles...

Ze woont naast je. Ze kent je geheimen...

"Jullie moeten onze nieuwe buren zijn!" Mevrouw Lowell zwaait enthousiast over het houten hek. Ik pak de hand van mijn dochter vast en glimlach terug: maar zodra mevrouw Lowell mijn man ziet, verschijnt er een vreemde uitdrukking op haar gezicht. Op dat moment doe ik een belofte. Eindelijk hebben we een echt eigen huis. Mijn verleden ligt ver, ver achter ons. En ik zal er alles aan doen om dat zo te houden...

Vroeger maakte ik de huizen van anderen schoon. Nu kan ik niet geloven dat dit huis van mij is. De charmante keuken, de rustige doodlopende straat, de enorme tuin waar mijn kinderen kunnen spelen. Mijn man en ik hebben jarenlang gespaard om onze kinderen het leven te geven dat ze verdienen.

Ook al ben ik op mijn hoede voor onze nieuwe buurvrouw, mevrouw Lowell, als ze ons uitnodigt voor een etentje, is dit onze kans om vrienden te maken. Haar hulp doet de deur open, gekleed in een wit schort, haar haar in een strakke knot. Ik weet precies hoe het is om in haar schoenen te staan. Maar haar koude blik bezorgt me koude rillingen...

De hulp van de Lowells is niet het enige vreemde in onze straat. Ik weet zeker dat ik een schimmige figuur naar ons zie kijken. Mijn man verlaat 's avonds laat het huis. En als ik een vrouw ontmoet die aan de overkant woont, krijg ik kippenvel van haar woorden: wees voorzichtig met je buren.

Heb ik een vreselijke fout gemaakt door mijn gezin hierheen te verhuizen? Ik dacht dat ik mijn donkerste geheimen achter me had gelaten. Maar zou deze rustige straat in de buitenwijken de gevaarlijkste plek van allemaal kunnen zijn?