Boeken van Nicolien Mizee

Mischa, een jonge interseksueel die al enige jaren door Amsterdam zwerft waarbij hij uit alle macht probeert goed te blijven, redt het leven van Rinus, een dikke, criminele vastgoedhandelaar die lekker ruikt en een goede smaak heeft. Hoewel hij de gewetenloosheid van Rinus onderkent, trekt hij bij hem in.

Mischa's ouders, de artsen en de omgeving wilden hem/haar ombuigen in een jongen of meisje; door Rinus voelt hij zich gezien, tot in zijn diepste wezen gekend. Waar hij zich in feite al verzoend had met zwerven en een vroege dood, wordt hij nu ineens op aarde gehouden door deze onwaarschijnlijke verlosser.

De verhouding wordt op scherp gezet als een jeugdvriend van Mischa betrokken raakt bij Rinus’ duistere zaken. Mischa kan hem redden door zichzelf ontrouw te worden. Uiteindelijk komt er verlossing vanuit een andere hoek. De gewetenloze Rinus en gewetensvolle Mischa blijken elkaar voorgoed veranderd te hebben. Of zoals Rinus verzucht: ‘Wie met wijwater omgaat, wordt ermee besmet.’

In de verhalen van Nicolien Mizee speelt de natuur, en de tuin in het bijzonder, een belangrijke rol. Of het nu om de tuin als lusthof gaat, als decor voor sisyfusarbeid of als pleidooi voor het kleine leven, in Het paradijs laat Mizee zien dat de tuin ons vooral veel over onszelf leert.

Zeven geestige en fijnzinnige verhalen, over twee blauwebessenstruiken, een tuinfeest, over het identiteitsloze van tuinierkleding en de hagenpreek van een alternatief genezeres.

Tijd om de tuin in te gaan!

'Ik heb maar één product en dat ben ikzelf. Mijn enige doel in het leven is om zo volmaakt mogelijk diegene te worden die ik voorbestemd ben te zijn. En daarbij gehoorzaam ik aan iemand die aanzienlijk hoger geplaatst is dan u, de directeur van de Sociale Dienst of welke werkgever dan ook, en dat is God.'
"En jij kent Gods wil?'
"Dat is mijn enige levensdoel.'
Kloosterziel keek me sprakeloos van woede en ergernis aan, en ik moet zeggen dat ik met hem meevoelde.

Voor God en de Sociale Dienst is de debuutroman van Nicolien Mizee. In drie faxen aan haar scenarioleraar en redder beschrijft de hoofdpersoon met treffende ironie en compromisloze eerlijkheid de moeizame zoektocht naar zichzelf. Een razendsnel en verontrustend boek.

Aantekening BBS: Voor God en de Sociale Dienst is de basis van Mizees reeks Faxen aan Ger.

In 1994 krijgt Nicolien Mizee les in scenarioschrijven van Ger Beukenkamp. Er ontvouwt zich een klassieke meester-leerlingrelatie. Nicolien ziet in Ger een boven de normale mensen verheven God. Om ook buiten de lessen haar gedachten aan de zijne te kunnen spiegelen, begint ze hem faxen te sturen. Eerst een paar, dan bijna dagelijks, vele jaren lang. Ger antwoordt nooit.

De kennismaking. Faxen aan Ger (1994-1997) is het geopenbaarde deel van een eenzijdige fascinatie. En het is meer, het is een vormgegeven dagboek van Nicolien Mizee, haar worsteling met de sociale dienst, geld, vrienden, familie, het schrijven en met relaties. De kennismaking is een verzameling schitterende portretten, geestige gebeurtenissen, droevige misverstanden, wezenlijk gekonkel. Steeds oprecht, vaak briljant geformuleerd.

Na het succesvolle De kennismaking, waarin Nicolien Mizee begint met haar faxen aan Ger Beukenkamp, verschijnt het vervolg: De porseleinkast (1997-1998). Hierin maken we onder anderen kennis met het Orakel, dat in tegenstelling tot Ger wél met Nicolien in gesprek treedt en haar een zekere mate van geestelijke gezondheid helpt te bewaren.

'Ja maar Nicolien, jij hebt ook nooit helemaal jezelf kunnen zijn,' zei het Orakel laatst, 'het is niet eens een kwestie van inhouden, je weet gewoon niet wat het is.'
Ik had haar verteld dat ik altijd pijn in mijn nek en in mijn buik had.
'Dat komt doordat je altijd je adem inhoudt,' zei het Orakel, 'kijk, je doet dit,' en ze trok haar schouders op en hield haar buik in.
'O, vandaar dat ik altijd zo'n fascinatie heb voor de buiken van andere mensen,' zei ik.
Het orakel bloosde. Die heeft een enorme buik. Maar ze heeft gelijk hoor. Nu merk ik het ook ineens. Ik hou voortdurend mijn adem in.
'Wat moet ik daar nou aan doen?' vroeg ik.
'Niks,' zei het Orakel. 'Gewoon doorleven. Zoiets is geen kwestie van drie keer om de tafel rennen en een half uur op je kop gaan staan, 't Is goed dat je het weet. 't Zal vanzelf beter worden.'

Volgens een beproefd recept van vrijwel dagelijks wederwaardigheden doorfaxen rijgt Nicolien Mizee in De porseleinkast opnieuw haar dagen verrassend veelzijdig aaneen. Aan de hand van allerhande geschiedenissen van vrienden, vragen over het wezen van seks, en droevige misverstanden laat Mizee de lezer beter kijken naar zijn vriendschappen in heden en verleden. De manier waarop zij ze met goed gevolg bevraagt, levert een verslavend proza op.

Levende schrijvers, dode schrijvers, ouders, lesbisch dansen, tweepits fornuizen, de 'Duitse tante Beate', leven en dood, gesprekken met vrienden - alles deelt Nicolien met haar Allesverpletterende.

Dit derde deel in de aanstekelijke Faxen aan Ger Beukenkamp bestrijkt de periode maart tot december 1999 en laat weinig ongezegd, zodat de lezer zich kan laven aan dit verkwikkend veelzijdige leven in stilistische vuurwerk met brille vervat.

Hoog en laag springen gaat over ophouden en opnieuw beginnen. Nicolien is weer alleen en begint een nieuw bestaan. Maar: ze zal geen zielige uitkeringstrekker meer zijn, maar Schrijver. Dit is voer voor onzekerheid, en evenzeer voor met aplomb geformuleerde ideeën, toch is alles ongewis totdat de uitgever belt…

Haar ouders beloven haar een grote schenking, maar vader wil zijn geld liever besteden aan een huisje voor de aantrekkelijke werkster. Nicoliens jongste zusje wordt belaagd door een hitsige kunstschilder, wat leidt tot overdenkingen over de gevolgen van een zonderlinge opvoeding.

In dit vierde deel van de verslavende faxen is alles zoals het bij een verslaving gaat: heerlijk hetzelfde en onmisbaar geweldig.

In Licht bewoond eiland zijn we met de faxen aan Ger beland in het jaar dat Nicolien Mizees eerste boek, Voor God en de Sociale Dienst, verschijnt. En daarmee betreedt ze ineens de grote wereld: van boekpresentaties, interviews en andere afspraken. Dat alles leidt onvermijdelijk ook tot narigheid, of minstens tot twijfels die gedeeld moeten worden.

Want de grote wereld is niet per se een plek waar Mizee zich graag ophoudt. Ze zoekt naar bezielde afzondering. Niet een onbewoond eiland, maar misschien licht bewoond...

Het gezin waarin Ida opgroeit is allesbehalve doorsnee. Schijnbaar kleine gebeurtenissen en confrontaties veroorzaken aardverschuivingen binnen haar wonderlijke familie. De verstikkende sfeer, en vooral de zeer dominante moeder, maken dat Ida de werkelijkheid anders ziet dan zij is. Ida's schild van magische gedachten maakt langzaam plaats voor ontnuchterend realisme.

Toen kwam moeder met een mes is een schrijnend hilarische roman over een vrouw die zich losmaakt van haar dwingende verleden. Nicolien Mizee zet groot licht op haar personages en maakt het meest pijnlijke zichtbaar.

Wanneer het leven je ineens toelacht, kan dat tot verwarring leiden. Onverwacht succes in het werk en een al even onverwachte liefde dwingen Marly Sanders tot het heroverwegen van oude familiewaarden en het betreden van onbekende gebieden.

In dit op zichzelf staande vervolg op Toen kwam moeder met een mes, de alom bejubelde familiekroniek van Nicolien Mizee, zien we de Haarlemse familie weer terug in tijden van opbloeiende liefde en naderend afscheid. Terloops wordt er ook nog een familiegeheim ontraadseld.

'De hele geschiedenis begon toen mijn zuster en zwager een pan soep kwamen brengen.'

Thijs en Judith zijn amper getrouwd wanneer Thijs een hartaanval krijgt. Op de dag dat hij thuiskomt uit het ziekenhuis slaan de buren aan het verbouwen. Schoonzus Cora en zwager Ab besluiten dat een pan soep niet afdoende is: er dient stevig uitgerust te worden. Daartoe wordt een boswachterswoning gehuurd op een landgoed, voor de hele zomer maar liefst, met zijn vieren.

Echter: nergens op aarde is het écht rustig, en eenmaal op het landgoed aangekomen blijkt daar een verbeten strijd gaande, ogenschijnlijk over een boom. Een strijd die op bloedstollende en evenzeer dolkomische wijze uit de hand loopt.

De vrieskist bevat de volgende verhalen:

1. De vrieskist
2. Wie is David Citroen?
3. Een geur van vroeger

In het verhaal De vrieskist keren we terug naar Judiths volkstuin uit Moord op de moestuin. Als Judith er een feestje geeft ter ere van haar zelfgebouwde plantenkas, komt Fiep met haar nieuwe vrijer aanzetten, een in alle opzichten geweldige vangst.

In Wie is David Citroen? ziet Judith in een schrijfleerling het perfecte personage voor haar volgende boek. Maar kan David dat zelf ook waarderen?

En in Een geur van vroeger blikt Judith terug op haar rijlessen, en dan vooral op de onorthodoxe lesmethode van rijinstructeur Frans.

In De vrieskist leiden drie wonderlijke ontmoetingen tot drie prachtige, fijnzinnige verhalen.

Op een gure januaridag komen vier Nederlandse jongeren aan op Mortimer Mansion, een kostschool voor bijzonder onderwijs in Cornwall. In dit typisch Britse kasteel met zijn wonderlijke esoterische staf en zijn ruige omgeving belanden ze in de brugklas. Ze beleven van alles wat je kunt verwachten van pubers die bij hun ouders weg zijn... en nog veel meer. Op deze unieke school wordt de ochtend gegroet, voor het eten gedankt en het leven gevierd - zij het lang niet altijd helemaal op de manier die ouders en docenten voor ogen stond!

Ieder van de vier hoofdpersonen beleeft zijn eigen avontuur, en worstelt met zijn eigen probleem. Maar tegelijk zijn de vier boeken onderling sterk verstrengeld. Ze zijn los van elkaar te lezen, maar vormen samen op unieke wijze een kwaliteitssoap.

In deze grappige en spannende boeken schiepen vier fantasierijke auteurs samen een hoogsteigen maar realistische wereld. Lees hier over de andere delen:

1. Het vuur van Louise - Judith Eiselin
2. De tranen van Saar - Jet Steinz
3. De honger van Max - Hans van der Beek

Op het bord heb ik de ijzeren wet van elk verhaal geschreven: Iemand Wil iets, dat gaat Mis en dan gebeurt er iets Anders.

Twaalf volwassenen zitten zwijgend onder de tl-buizen. De eerste is een geleerde in de Middelnederlandse letterkunde, de tweede loodgieter, de derde woedend.

Al jaren geeft Nicolien Mizee les in verhalen schrijven, zowel aan de Volksuniversiteit als aan de Schrijversvakschool. Ze onderwijst haar leerlingen aan de hand van een aantal onbetwistbare regels en met geestige voorbeelden uit haar beroepspraktijk. Want verhalen vertellen is belangrijk: de wereld zou er veel beter uitzien als we elkaars verhalen willen lezen en beluisteren. En eigenlijk is elk verhaal goed, als de hoofdpersoon maar gedreven wordt door een duidelijke Grote Wil.

Naakt in de vliet springen. Heel hard schreeuwen. Op de grond vallen en kermend door de modder rollen. Dat is wat Nicolien Mizee wil als iemand haar goedbedoeld de snelste route van A naar B probeert uit te leggen. Mizee kampt al van kindsbeen af met een verlammende verdwaalkwaal. Dat maakt elke wandeling tot een schier onmogelijke opgave. Tot ze de beschikking krijgt over een TomTom en de route intypt naar de Zuidpier in IJmuiden.

Die wandeling kent maar één optie: heen en terug. Ze loopt tussen drieteenstrandlopers en vissers, tussen Eli Heimans en R.S. Thomas, tussen dwaalgasten en strandvogels. Ook wandelt ze, in gezelschap, langs het Kennemermeertje, waar ze vlijtig en vergeefs aantekeningen maakt over de te lopen route.

Dwaalgast is een onweerstaanbaar geestige en tegelijk schurende verkenning van de onmogelijkheid om het ongekende te bevatten.

Dat er in en rondom het huis van alles te ontdekken valt is velen opgevallen in de afgelopen maanden. Het kleine leven heeft een hoop te bieden.

Marly Hendricks, kunstenaar, zat dit voorjaar zoals wij allen vast in haar huis. In Frankrijk weliswaar, omringd door de natuur. Toen ze vanuit haar isolatie twee tekeningen opstuurde naar haar vriendin Nicolien (aan haar eigen huis en tuin gekluisterd te Haarlem), raadde die haar aan om elke dag een tekening te maken en dat ‘het kleine leven’ te noemen. Marly begon haar directe omgeving nauwgezet vast te leggen, wat resulteerde in dit bijzondere kleurboek met bloemen en planten en hun bijbehorende vlinders en insecten en kleine zoogdieren.

Nicolien Mizee, schrijfster en natuurliefhebber, voorzag de prenten van geestig en deskundig commentaar waarin we niet alleen iets over de flora en fauna leren, maar ook over de personages, hun relaties en hun verleden.

Nicolien Mizee is een fervent vogelaar. Al jaren houdt ze in kleine opschrijfboekjes bij welke vogels ze heeft gezien. Van de torenvalk tot het puttertje, van hordes roze grutto’s tot de een blauwborst die echt blijkt te bestaan: Mizee tekent ze na en beschrijft haar observaties. Zo is er een vogel met een kuif als een punker, een vogel die ongelukkig is in de liefde en eentje die tot de Heilige Orde der Holenbroeders behoort.

In de loop van de boekjes ontwikkelt Mizee zich van amateur tot kenner. Nicolien Mizee’s Vogelboek is een onweerstaanbare mix van illustraties en teksten. Onmisbaar voor iedereen die vogels door de kijker van een van de eigenzinnigste Nederlandse schrijvers wil zien.

Elke dinsdagavond, bij voorkeur een regenachtige avond, verricht Nicolien Mizee zegenrijk werk in een lokaaltje van de Volksuniversiteit in Haarlem. Twaalf volwassenen zitten zwijgend onder de tl-buizen. De eerste is een geleerde in de Middelnederlandse letterkunde, de tweede loodgieter, de derde woedend. Maar ze hebben allemaal dezelfde drijfveer: ze willen hun verhaal kwijt en Nicolien, de juf met zelf drie boeken op haar naam, moet hen daarbij helpen.

In drieëndertig etappes voedt Mizee haar klasje en de lezer op aan de hand van geestige voorbeelden uit haar beroepspraktijk. Want verhalen vertellen is belangrijk, de wereld zou er veel beter uitzien als we elkaars verhalen willen lezen en beluisteren. En eigenlijk is elk verhaal goed, als het tenminste voldoet aan de Eerste Wet van Mizee: Iemand wil iets, dat gaat mis, en dan gebeurt er iets anders...