It van Stephen King
Al zolang ik lees, lees ik in genres. Dan weer jaren alleen maar thrillers, dan jaren achtereen romantische boeken en dan weer jarenlang detectives, enzoverder. Rond mijn 22e zat ik in mijn Stephen King-fase. Dat is een prima fase, want zelfs 30 jaar geleden had hij al heel veel geschreven en dus kon ik even lekker doorgaan. Totdat ik It oftewel Het ging lezen. Want ik had een serieus probleem met dat boek. Ik vond het superspannend, maar ook doodeng. Dus wilde ik het niet lezen wanneer ik alleen thuis was. Zodra mijn vriend thuis kwam, pakte ik snel mijn boek en dook weer in de griezelige wereld van Pennywise. Dan mocht er uiteraard niet tegen me gesproken worden, want ik zat in mijn leeswereld en bij elke storing grauwde en snauwde ik: 'Stil, ik lees!' Het is een behoorlijk dik boek, dus ik was wekenlang een zeer zwijgende ongezellige aanwezigheid.
Wij hadden net een nieuw huis gekocht en er moest flink geklust worden. Er waren twee schouwen waar een kachel voor hoorde en het was mijn taak die schouwen te schilderen. Maar hoe kon ik aan mijn vriend - die nooit las en vrij nuchter in het leven stond - uitleggen dat ik het doodeng vond om die schouwen te schilderen? Want in het midden zat een groot zwart gat (van de kachelpijp) en telkens als ik daar naar keek, hoorde ik heel zachtjes: 'Wil je een ballon?'
Zoals iedere enthousiaste lezer weet, kent onze fantasie geen grenzen. In ons hoofd onstaat de beschreven wereld levensecht en leven we mee met alle karakters. Het maakt het lastig een goed boek los te laten, zowel fysiek als emotioneel. Maar dat valt bijna niet uit te leggen aan mensen die niet van lezen houden. 'Dan lees je toch niet verder, als je het zo eng vindt' is wel simpel gezegd, maar niet zo simpel om te doen. Want je móet gewoon weten hoe het verder gaat, hoe de karakters hun problemen gaan oplossen en of het goed het kwaad overwint of andersom (bij Stephen King weet je het nooit. Kan alle kanten opgaan).
Uiteindelijk waren de schouwen geschilderd, was het boek uit en kon ik weer verder met het normale leven. Het boek is twee maal verfilmd, maar zo eng als het in mijn hoofd was, is het nooit op beeld vast te leggen. Geweldig boek van een grootmeester in het schrijven om flink bij te huiveren!
Petra, 22 juni 2018