Boeken van Christian Frascella

Mijn religie is: als je iets te zeggen hebt, zeg het dan. Als je daarbij moet schreeuwen, dan is dat kennelijk nodig. Zolang je maar geen geweld gaat gebruiken.

Elisabeth. Zeventien jaar en boos. Boos op haar vader, die vertrokken is. Boos op het macho-Italië waar ze woont. Op haar moeder en haar slome vriend. Op de leraren, op haar klasgenoten. Boos op zichzelf, want haar zusje is dood en dat is haar schuld. Beth zegt wat ze denkt. Ze kan het niet helpen. Dus wordt ze door leraren de klas uit gestuurd, belandt ze op het politiebureau en krijgt ze ruzie met iedereen in haar omgeving.

Op een dag barst ze los in een razende monoloog over de moderne samenleving en de positie van vrouwen. Een medeleerling filmt het en zet het resultaat op YouTube. Binnen de kortste keren wordt 'De woede-uitbarsting van Beth' een grote hit...

Turijn. Niet het elegante, rijke Turijn maar de groezelige periferie, de wijk Barriera di Milano, ooit de thuishaven van fabrieksarbeiders, nu een smeltkroes van culturen, immigranten uit alle windstreken.

Privédetective Contrera is een sympathieke veertigjarige bluffer die achter een masker van ironie de littekens verbergt van een leven dat hij stelselmatig heeft vergooid. Zijn leven is een optelsom van mislukkingen: hij is ontslagen bij de politie wegens corruptie en handel in drugs, heeft een ex-vrouw die hem haat, een puberdochter die hem veracht en hij woont noodgedwongen in bij zijn zus en haar gezin. Hij houdt kantoor in een hoekje van een wasserette, naast een koelkast met Corona's, en verdient een schamel inkomen met het schaduwen van overspelige echtgenoten.

Als Mohamed, de Marokkaanse eigenaar van de wasserette, zijn hulp inroept voor de zoon van een vriend, die om onbekende redenen grote schulden heeft gemaakt bij een beruchte Albanese woekeraar, kan Contrera niet weigeren.

Zodra het eerste lijk zich aandient weet Contrera dat hij verwikkeld is geraakt in een gevaarlijk web van intriges. Tegengewerkt door Albanese criminelen, de maffia én de politie, slaagt Contrera erin om met vallen en opstaan het raadsel op te lossen, af te rekenen met spoken uit zijn eigen verleden en, en passant, ook nog verliefd te worden.

Het meisje bleef een paar seconden naar me kijken. Ik vermoedde dat ze zou gaan huilen. Ik had haast medelijden met haar, net als met alle mensen die het tegen me op durfden te nemen en zich daarmee oneindig belachelijk maakten. Toen trok ze langzaam haar plastic handschoenen uit. Ze keek naar de oude wijven. Ze kwam met trage passen achter de toonbank vandaan en ging voor me staan. Haar gezicht was volkomen uitdrukkingsloos.

Het gebeurde in een flits; ze haalde uit en trof me totaal onvoorbereid. Ik voelde haar knokkels tegen mijn gezicht. Daarna kwam de pijn en met de pijn een soort zwaartekrachtgolf. Ik voelde mijn lijf wentelen als een stuk zachte klei op een pin - een mooie, volledige rotatie, mijn knieën knikten juist toen ik, aan het eind van de draai, opnieuw in haar boosaardige groene ogen keek.

Daarna stortte ik met mijn volle gewicht boven op de stapel wit brood.

Zeven twaalfjarige jongens beramen de overval van de eeuw. De leider van de groep, Billo, heeft een plan: 'We leggen het aan met de serveerster uit het café, stoppen een slaappil in de koffie die bestemd is voor de beveiliger van de bank en we worden allemaal rijk!' Aan alles wordt gedacht: neppistolen, bivakmutsen, een vluchtplan en natuurlijk de slaappil.

Waar de zeven kleine criminelen echter niet op hebben gerekend is de terugkeer van 'de Mexicaan'...