Boeken van Lydia Millet

De laatste zomer volgt een groep van twaalf kinderen die met hun families op vakantie zijn in een groot landhuis aan een meer. De jongeren zetten zich af tegen hun ouders - die hun dagen slijten in een walm van drank, drugs en seks - en voelen zich tegelijkertijd verwaarloosd en onderdrukt. Wanneer een verwoestende storm het zonnige landgoed dreigt te verwoesten, besluiten de leiders van de groep - onder wie Eve - weg te lopen en nemen ze de jongere kinderen mee op een gevaarlijke tocht door de apocalyptische chaos in de buitenwereld.

De rampzalige gebeurtenissen om hen heen beginnen steeds meer te lijken op de verhalen in de versleten kinderbijbel die het broertje van Eve overal met zich meedraagt en zij zet alles op alles om hem in leven te houden.

De laatste zomer is een profetisch, hartverscheurend verhaal over de afstand tussen twee generaties en een beklijvend visioen van wat ons te wachten staat.

Susan gaat gebukt onder een schuldgevoel. Schuldgevoel jegens haar man die haar heeft aangetroffen op de keukenvloer met haar meest recente (maar absoluut niet eerste) verovering. En nu is haar man dood, vermoord, omgekomen bij een bizarre roofoverval in Midden-Amerika terwijl hij probeerde haar in midlifecrisis verkerende baas, Mr T., te bewegen terug naar huis te komen.

Gebukt onder dit schuldgevoel krijgt Susan een bericht dat haar leven volledig transformeert. Ze heeft een gigantische villa geërfd van haar oudoom Albert. In de villa treft Susan honderden opgezette dieren aan. En terwijl ze meandert van kamer naar kamer verzamelt zich ook een even gemankeerd gezelschap menselijke vreemde vogels om haar heen.

In dit even wonderlijke als absurde decor verdedigt Susan haar erfenis tegen verongelijkte en hebberige familieleden en verkent ze de voor haar nog onbekende delen van de villa, waarbij ze van de ene verbazing in de andere valt, maar ook dichter bij zichzelf komt. Ze leert dat je je leven leeft op een klein stukje aarde, met slechts een marginaal idee van wat zich daarbuiten afspeelt.

In Zuiver laat Lydia Millets hoofdpersoon een herkenbare gekte zien waarbij onder druk van verlies en verdriet het brein ontspoort in de vreemdste gedachten. Dat alles heeft Millet verpakt in een intense stijl met de troostende kracht van humor en geestigheid.