Boeken van Brand Overeem & Bert Paasman

Overeem en Paasman hebben in Het land van de jonker in beelden en woorden het land van de jonker met al haar bewoners vastgelegd in een uniek boek, dat tevens een prachtig tijdsbeeld schetst van de Veluwse adel in de vorige eeuw.

De kleurrijke, adellijke familie Van Haersma de With, met de strenge jonker Jan, de mondaine jonker Maurits en de deftige freule Annie, bezat een groot aantal landgoederen op de Veluwe, die bekend stonden als ‘Het land van de jonker’. Met hun erfgenamen, de zonderlinge jonker Frits en de roekeloze jonker Willem, beheerden zij de landgoederen met landerijen en landhuizen. Zij wilden die onaangetast overdragen aan de volgende generaties, en deden dat bijgestaan door een schare aan pachters met hun meiden en knechten, hun bos- en veldarbeiders, ambachtslieden, jachtopzieners en dagloners.

In 1985 verscheen het eerste exemplaar van dit boek. In 2008, 20 jaar na het overleden van Evert, verscheen deze heruitgave met nieuwe foto's en een toevoeging over zijn laatste levensjaren.

Evert leefde ergens op de Veluwe in zijn boerderijtje, dat ingeklemd was komen te liggen tussen het asfalt van autowegen, letterlijk in de luwte van de snelweg, waar duizenden automobilisten hem dagelijks onbewust passeerden.

Hij was een uniek mens die, midden in een consumptieve wereld, zichzelf en zijn sobere familietraditie trouw bleef. In de goede zin van het woord: eigenzinnig. Hij leefde zoals zijn ouders leefden, zonder luxe en verspilling. Hij kende het woord recycling niet, maar paste het alle dagen toe.

De orde van de jaargetijden, van de dagen van de week en de uren van de dag, bepaalde zijn levensritme. Hij leefde volgens de natuur in een tijd waarin dat nauwelijks meer mogelijk leek.

In dit boek van fotograaf Brand Overeem en schrijver Bert Paasman, die beiden het leven van Evert van dichtbij hebben meegemaakt, is dit unieke bestaan in poëtische en sobere beelden en woorden vastgelegd.

Na de dood van hun broer waren de drie gezusters Geertje, Steventje en Maria op elkaar aangewezen. Gedrieën zetten ze het boerenbedrijfje van hun familie voort: een klein, traditioneel gemengd bedrijf met wat land- en tuinbouw en veeteelt. En alles naar de menselijke maat, want moderne machinerieën hadden ze niet tot hun beschikking. De zusters waren lichamelijk misschien niet zo sterk meer, maar geestelijk des te krachtiger.

Zo begint hun strijd om het - eenvoudige en sobere - bestaan. De seizoenen en de etmalen bepaalden hun levensritme, het geloof was hun kompas. Ondanks de intensieve lichamelijke arbeid - ploegen, eggen, zaaien, planten, wieden en oogsten, maaien, hooien, voeren, melken en karnen - was er nooit gebrek aan tijd. Iedere dag had zijn stille momenten, gewijd aan rust en bezinning. Iedere week had zijn zondag, gewijd aan rust en kerkgang.

De noeste arbeid en het gebrek aan enig modern comfort ten spijt werkten en woonden de zusters hun hele leven op De Mariahoeve tot zij, ieder op haar eigen tijd, ongeveer negentig jaar oud, stierven. Ze rusten in een naamloos graf - van God gekend.